Udhëzuesi i të Drejtave të Njeriut
Tё mos shtrёngohet tё dёshmojё kundёr vetvetes ose tё pranojë se ёshtё fajtor.
4. Në përcaktimin e akuzave kundër të akuzuarit sipas këtij ligji, i akuzuari gëzon të drejtën e garancive minimale të mëposhtme, me barazi të plotë që:
a. të njoftohet me kohë dhe në hollësi në gjuhën që ai e kupton për natyrën dhe shkaqet e akuzës kundër tij,
b. të informohet me kohë për të drejtat e tij sipas ligjit,
c. të ketë kohën dhe kushtet e mjaftueshme për të përgatitur mbrojtjen e tij dhe të komunikojë me Mbrojtësin e Specializuar të zgjedhur prej tij,
d. të gjykohet brenda një kohe të arsyeshme, e. të gjykohet me praninë e tij, dhe të mbrohet përmes Mbrojtësit të Specializuar të zgjedhur prej tij; të informohet, nëse nuk ka ndihmë ligjore, për këtë të drejtë; dhe t’i caktohet Mbrojtës i Specializuar, në çdo rast kur kjo kërkohet për interesa të drejtësisë, dhe pa pagesë në rast se ai nuk ka mjete të mjaftueshme për ta paguar,
f. t’i merr në pyetje, ose t’i ketë marrë në pyetje, dëshmitarët kundër tij dhe të sigurojë praninë dhe marrjen në pyetje të dëshmitarëve në emër të tij në kushte të njëjta me ato të dëshmitarëve kundër tij,
g. të ketë ndihmën falas të përkthyesit, nëse nuk e kupton ose nuk e flet gjuhën që përdoret në Dhomën e Specializuar dhe
h. të mos detyrohet të dëshmojë kundër vetes apo të pranojë fajësinë
Pranimi i fajësisë
1. Në fillim të shqyrtimit fillestar, gjyqtari i vetëm gjykues ose kryetari i trupi gjykues e udhëzon të pandehurin për të drejtën e tij për të mos u deklaruar në çështjen e tij ose të mos përgjigjet në pyetje dhe nëse ai deklaron për çështjen, se nuk ka për detyrë të inkriminojë vetveten ose të afërmin, as të pranojë fajësinë; të mbrohet vetë ose nëpërmjet ndihmës juridike nga mbrojtësi sipas zgjedhjes së tij; të kundërshtojë aktakuzën dhe pranueshmërinë e provave të paraqitura në aktakuzë.
2. Gjyqtari i vetëm gjykues ose kryetari i trupi gjykues pastaj çmon nëse e drejta e të pandehurit në mbrojtës është respektuar dhe nëse prokurori i shtetit ka përmbushur detyrimet që kanë të bëjnë me zbulimin e provave nga neni 239 i këtij Kodi.
3. Prokurori i shtetit ia lexon aktakuzën të pandehurit, duke përjashtuar pjesët e aktakuzës të specifikuara në paragrafin 3 të nenit 237 të këtij Kodi, përveç nëse i pandehuri pajtohet të heq dorë nga leximi i aktakuzës. Nëse i pandehuri heq dorë nga leximi i pikave të aktakuzës të ngritur kundër tij, prokurori i shtetit e përmbledh përmbajtjen e aktakuzës.
4. Pasi që gjyqtari i vetëm gjykues ose kryetari i trupi gjykues bindet se i pandehuri e kupton aktakuzën, të pandehurit i ofron mundësinë të pranojë fajësinë ose të deklarohet i pafajshëm. Nëse i pandehuri nuk e ka kuptuar aktakuzën, gjyqtari i vetëm gjykues ose kryetari i trupi gjykues thërret prokurorin e shtetit që t’ia shpjegojë aktakuzën të pandehurit në mënyrë që ai ta kuptojë pa vështirësi. Nëse i pandehuri nuk dëshiron të bëjë ndonjë deklarim lidhur me fajësinë e tij, konsiderohet se ai nuk e pranon fajësinë.
5. Nëse i pandehuri vendos të bëjë marrëveshje mbi pranimin e fajësisë, vlejnë procedurat nga neni 230 i këtij Kodi.
CASE OF SAUNDERS v. THE UNITED KINGDOM
Komisioni konsideroi se privilegji kundër vetë-inkriminimit përbënte një element të rëndësishëm në mbrojtjen e individëve nga shtypja dhe detyrimi, pasi lidhet me parimin e prezumimit të pafajësisë dhe duhet të zbatohej në mënyrë të barabartë për të gjitha llojet e të akuzuarve, duke përfshirë ata që supozohej se kishin kryer ndërmarrje komplekse të mashtrimeve. Në rastin në fjalë, materiali inkriminues, të cilin aplikanti ishte detyruar të ofronte, paraqiti një pjesë jo të parëndësishme të provave kundër tij në gjykim, meqë përmbante pranime të cilat duhet të ushtronin presion shtesë ndaj tij për të marrë dëshminë e dëshmitarit. Përdorimi i këtyre provave ishte prandaj shtypës dhe ndikoi në masë të madhe aftësinë e z. Saunders për të mbrojtur veten kundër akuzave penale me të cilat u përball, duke e privuar atë nga një gjykim i drejtë.
Gjykata në këtë rast vendosi që, zyrtari doganor nuk kishte kërkuar që kërkuesi të rrëfente për një vepër penale ose të sigurojë prova që do ta inkriminonin atë. Ata thjesht i kishin kërkuar që t’iu jepte të dhëna të provave të gjetura nga oficerët e tyre, në të cilat ai kishte pranuar, përkatësisht deklaratat e bankave dhe librat kontrollues të zbuluar gjatë kontrollit të shtëpisë. Sidoqoftë, Gjykata konstatoi gjithashtu se veçoritë e veçanta të ligjit doganor nuk mund të justifikojnë një shkelje të tillë të së drejtës së kujtdo që 'akuzohet për një vepër penale', brenda kuptimit autonom të kësaj shprehje në nenin 6, të heshtë dhe të mos kontribuojë në duke inkriminuar vetveten. Rrjedhimisht, Gjykata gjeti se ka pasur shkelje të nenit 6 (1).
Sipas Gjykatës, prezumimi i pafajësisë do të cenohet nëse, pa u vërtetuar se i akuzuari është provuar më parë fajtor sipas ligjit dhe, veçanërisht, pa pasur mundësinë e tij për të ushtruar të drejtat e tij të mbrojtjes, një vendim gjyqësor në lidhje me të pasqyron një mendim se ai është fajtor. Kjo mund të jetë kështu edhe në mungesë të ndonjë konstatimi zyrtar; mjafton që ka ndonjë arsyetim që sugjeron që gjykata i konsideron të akuzuarit si fajtorë.