Udhëzuesi i të Drejtave të Njeriut
1. Çdokush ka të drejtën e lirisë e të sigurisë personale. Askujt nuk mund t’i hiqet liria, me përjashtim të rasteve që vijojnë dhe në përputhje me procedurën e parashikuar me ligj: (a) kur burgoset ligjërisht, pas një dënimi të dhënë nga një gjykatë kompetente; (b) kur arrestohet ose burgoset ligjërisht për moszbatim të një urdhri të dhënë nga gjykata në përputhje me ligjin ose për të garantuar përmbushjen e një detyrimi të parashikuar nga ligji; (c) kur është arrestuar dhe paraburgosur për t’u çuar përpara autoritetit gjyqësor kompetent, kur ka arsye të besueshme për të dyshuar se ai ka kryer një vepër penale ose kur ka motive të arsyeshme për të besuar se është e nevojshme që të pengohet të kryejë një vepër penale ose të largohet pas kryerjes së saj; (d) kur një i mitur ndalohet ligjërisht, për qëllim edukimi të mbikëqyrur, ose për ndalimin e tij të ligjshëm, me qëllim që të çohet përpara autoritetit kompetent ligjor;
Personat që kanë të drejtë në kompensim për heqje lirie pa bazë
1. E drejta në kompensim dëmi i takon gjithashtu:
1.1. personit i cili është mbajtur në paraburgim e kundër tij nuk është filluar procedurë penale ose procedura është pushuar me aktvendim të formës së prerë ose ai me aktgjykim të formës së prerë është liruar nga akuza apo akuza është refuzuar;
1.2. personit i cili ka mbajtur dënimin me heqje të lirisë dhe me rastin e rishikimit të procedurës penale ose kërkesës për mbrojtjen e ligjshmërisë i është shqiptuar dënim me burgim më të shkurtër nga dënimi të cilin e ka mbajtur, apo i është shqiptuar saksion penal pa heqje të lirisë ose është deklaruar fajtor dhe është liruar nga dënimi;
1.3. personit i cili për shkak të gabimit ose veprimit të paligjshëm të një organi është arrestuar pa arsye ose është mbajtur një kohë në paraburgim apo në një institucion korrektues për mbajtjen e dënimit ose masës së shqiptuar; dhe
1.4. personit i cili në paraburgim ka kaluar kohë më të gjatë se sa dënimi me burgim për të cilin është gjykuar.
2. Personi i cili sipas nenit 163 të këtij Kodi është arrestuar pa bazë ligjore, i takon e drejta në kompensim dëmi në qoftë se kundër tij nuk është caktuar paraburgimi ose nëse koha e arrestit nuk i është llogaritur në dënimin e shqiptuar për vepër penale ose kundërvajtje.
3. Kompensim dëmi nuk i takon personit i cili me veprimet e tij të palejueshme ka shkaktuar arrestimin. Në rastet nga paragrafi 1. nën-paragrafët 1.1 dhe 1.2. të këtij neni përjashtohet e drejta në kompensim dëmi kur ekzistojnë rrethanat nga neni 525, paragrafi 1, nën-paragrafët 1.1. dhe 1.2. të këtij Kodi.
4. Në procedurën për kompensimin e dëmit në rastet e parapara në paragrafët 1. dhe 2. të këtij neni, dispozitat e këtij kapitulli zbatohen përshtatshmërisht.
Rasti u inicua me një kërkesë (nr. 39630/09) kundër ish Republikës Jugosllave të Maqedonisë të paraqitur në Gjykatë, në bazë të nenit 34 të Konventës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore ("Konventa") nga një shtetas gjerman, Z. Khaled El-Masri ("ankuesi"), më 20 korrik 2009.
Aplikanti pretendoi, në veçanti, se ai i ishte nënshtruar një operacioni të fshehtë të renditjes, gjegjësisht që agjentët e Shtetit të paditur e kishin arrestuar, e mbajtën atë jomunikues, e morën në pyetje dhe keqtrajtuan, dhe ia dorëzuan në Aeroportin e Shkupit agjentëve të Agjensia Qendrore e Inteligjencës Amerikane (CIA) që e kishte transferuar atë, me një fluturim special të operuar nga CIA, në një institucion të ndalimit sekret të drejtuar nga CIA në Afganistan, ku ai ishte keqtrajtuar për më shumë se katër muaj. Dënimi i dyshuar zgjati midis 31 dhjetorit 2003 dhe 29 maj 2004, kur kërkuesi u kthye në Gjermani.
Gjykata vendosi se ka pasur një shkelje të nenit 3 të Konventës në aspektin e tij procedural, për shkak të dështimit të shtetit të paditur për të kryer një hetim efektiv mbi pretendimet e ankuesit për keqtrajtim. Për më tepër, Gjykata vendosi se ka pasur shkelje të nenit 3 të Konventës nga Shteti i paditur për shkak të trajtimit çnjerëzor dhe poshtërues të cilit i ishte nënshtruar kërkuesi gjatë mbajtjes në hotel në Shkup. Gjykata vendosi që Shteti i paditur është përgjegjës për keqtrajtimin ndaj të cilit aplikanti iu nënshtrua në Aeroportin e Shkupit dhe se ky trajtim duhet të klasifikohet si torturë në kuptimin e nenit 3 të Konventës.