Udhëzuesi i të Drejtave të Njeriut
1. Çdokush ka të drejtën e respektimit të jetës së tij private dhe familjare, banesës dhe korrespondencës së tij.
1. Çdokush ka të drejtën e lirisë së shprehjes. Kjo e drejtë përfshin lirinë e mendimit dhe lirinë për të marrë ose për të dhënë informacione dhe ide pa ndërhyrjen e autoriteteve publike dhe pa marrë parasysh kufijtë. Ky nen nuk i ndalon Shtetet që të kërkojnë liçencimin e ndërmarrjeve të transmetimeve kinematografike ose televizive.
Palët do të krijojnë kushtet e nevojshme për pjesëmarrjen aktive të personave që i përkasin pakicave kombëtare në jetën kulturore, shoqërore dhe ekonomike dhe në çështjet publike, veçanërisht për ato që ndikojnë mbi ta.
1. Organet vendimmarrëse sigurojnë pjesëmarrje dhe rol aktiv të publikut gjatë procesit të marrjes së vendimeve për: 1.1. vlerësimin strategjik mjedisor; 1.2. vlerësimin e ndikimit në mjedis; 1.3. procedurën e lëshimit të lejes ujore dhe lejes integruese; 1.4. nxjerrjen e ligjeve. 2. Publiku informohet përmes mjeteve të informimit për procedurën e marrjes së vendimeve dhe merr pjesë në dhënien e mendimit, komenteve dhe sugjerimeve institucionit kompetent dhe me kohë informohet për vendimin e marrë në pajtim me ligj.
Parimin e pjesëmarrjes së palëve të interesuara - organet kompetente janë të detyruara që të sigurojnë, që në procedurën për miratimin e dispozitave, dokumenteve strategjike, plan - programeve dhe vendimeve të marrin parasysh interesat e palëve të interesuara;
4967/89 | Legal Summary | 19/02/1998
Në rastin Guerra dhe të tjerët, Gjykata vërtetoi se Italia e kishte shkelur nenin 8, në aspektin e jetës private dhe familjare, lidhur me atë se kishte dështuar në informimin e popullatës lokale rreth faktorëve të rrezikut dhe rreth mënyrës së veprimit në rast të ndonjë aksidenti në fabrikën kimike që gjendej në afërsi. Paditësit shprehimisht i kishin kërkuar ato informata nga autoritetet kompetente vendore. Ato përfundimisht ishin dhënë vetëm pas mbylljes së prodhimit industrial.
Özel dhe të tjetër kundër Turqisë 17 nëntor 2015
Ky rast kishte të bënte me vdekjen e anëtarëve të familjes së aplikantëve, të cilët u varrosën të gjallë nën ndërtesat që u rrëzuan në qytetin e Çınarcık - të vendosura në një rajon të klasifikuar si "Zona kryesore e rrezikut" në hartën e aktivitetit sizmik - në një tërmet më 17 gusht 1999, një nga tërmetet më vdekjeprurëse të regjistruara ndonjëherë në Turqi. Gjykata vendosi që kishte pasur shkelje të nenit 2 të Konventës, duke parë në veçanti që autoritetet turke nuk kishin vepruar menjëherë në përcaktimin e përgjegjësive dhe rrethanave të shembjes së ndërtesave, të cilat kishin shkaktuar vdekjet. Në të vërtetë, rëndësia e hetimit duhet të i kishte shtyrë autoritetet të merren me të menjëherë për të përcaktuar përgjegjësitë dhe rrethanat në të cilat ndërtesat u rrënuan, dhe kështu të shmanget çdo tolerancë në veprimet e paligjshme.
Moreno Gómez v. Spain, no. 4143/02,ECHR 2004
Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut ka vendosur për herë të parë kundër një vendi nënshkrues për shkeljen e të drejtave duke mos ndërmarrë veprime për të mbrojtur një kërkues nga ndotja e zhurmës. Zhurma e tepërt nuk është konstatuar më parë të jetë shkaku i shkeljes së nenit 8 të Konventës.
Rasti kishte të bëjë me shqetësimet e zhurmës në afërsi të Aeroportit Heathrow të Londrës dhe në veçanti përshtatshmërisë së studimeve të kryera nga autoritetet para zbatimit të një sistemi të kuotave të zhurmës. Çështja ishte nëse autoritetet kishin kapërcyer kufirin e tyre të vlerësimit për të futur një regjim më lejues për fluturime natën në Heathrow. Vendimi i shkallës së parë shkoi në favor të aplikantëve. Shumica shqiptoi një parim që "shteteve u kërkohet të minimizojnë, sa të jetë e mundur, ndërhyrjen në këto të drejta [neni 8], duke u përpjekur të gjejnë zgjidhje alternative dhe duke kërkuar përgjithësisht të arrijnë qëllimet e tyre në mënyrën më të vogël të përsa i përket të drejtave të njeriut. Çeshtja iu referua për shqyrtim Dhomës së Madhe, e cila kundërshtoi kërkesën, pasi konsideroi se ishte arritur një ekuilibër i drejtë midis interesave konkurruese në këtë rast. GJEDNJ konstatoi se shteti kishte vepruar në kufirin e saj të vlerësimit dhe deklaroi: "Mbrojtja e mjedisit duhet të merret në konsideratë nga qeveritë në veprimin brenda diferencës së tyre të vlerësimit ... por nuk do të ishte e përshtatshme që Gjykata të merrte një qasje të veçantë në këtë drejtim duke iu referuar një statusi të veçantë të të drejtave të njeriut në fushën e mjedisit".
GjEDNj-ja në rastin Öneryıldız v. Turkey lidhur me dështimin e autoriteteve për informimin e publikut dhe për ndërmarrjen e masave efektive dhe parandaluese, kishte gjetur shkelje të nenit 2, për arsye të mungesës së ndërmarrjes së hapave të duhur nga shteti për të parandaluar vdekjen e nëntë banorëve që jetonin pranë një deponie mbeturinash. Gjykata vuri në dukje në veçanti mungesën e informimit të banorëve lidhur me rrezikun që ata ballafaqoheshin duke jetuar në atë vend. Sipas gjykatës, edhe nëse do të kishte informata, shteti është përgjegjëse, pasi që nuk kishte ndërmarrë masat e nevojshme praktike për të shmangur rreziqet për jetën e njerëzve