Platforma për të Drejtat e Njeriut

Gjykata në këtë rast vendosi që, zyrtari doganor nuk kishte kërkuar që kërkuesi të rrëfente për një vepër penale ose të sigurojë prova që do ta inkriminonin atë. Ata thjesht i kishin kërkuar që t’iu jepte të dhëna të provave të gjetura nga oficerët e tyre, në të cilat ai kishte pranuar, përkatësisht deklaratat e bankave dhe librat kontrollues të zbuluar gjatë kontrollit të shtëpisë. Sidoqoftë, Gjykata konstatoi gjithashtu se veçoritë e veçanta të ligjit doganor nuk mund të justifikojnë një shkelje të tillë të së drejtës së kujtdo që 'akuzohet për një vepër penale', brenda kuptimit autonom të kësaj shprehje në nenin 6, të heshtë dhe të mos kontribuojë në duke inkriminuar vetveten. Rrjedhimisht, Gjykata gjeti se ka pasur shkelje të nenit 6 (1).

Sipas Gjykatës, prezumimi i pafajësisë do të cenohet nëse, pa u vërtetuar se i akuzuari është provuar më parë fajtor sipas ligjit dhe, veçanërisht, pa pasur mundësinë e tij për të ushtruar të drejtat e tij të mbrojtjes, një vendim gjyqësor në lidhje me të pasqyron një mendim se ai është fajtor. Kjo mund të jetë kështu edhe në mungesë të ndonjë konstatimi zyrtar; mjafton që ka ndonjë arsyetim që sugjeron që gjykata i konsideron të akuzuarit si fajtorë.

Gjykata theksoi se e drejta themelore e prezumimit të pafajësisë mund të shkelet jo vetëm nga një gjykatës ose gjykatë, por edhe nga ndonjë autoriteti tjetër publik. Kjo doli qartë në gjykimin pas shqyrtimit të fakteve në çështjen Allenet de Ribemont kundër Francës të 1995. 

Iglin v. Ukraine, no. 39908/05. Në këtë rast Gjykata konstatoi se refuzimet e kërkesave të aplikantit nga Gjykata Supreme për kohë shtesë për t'u njohur vetë me dosjen e çështjes dhe të sigurojë përfaqësimin e tij nga një avokat në procedurat e kasacionit nuk ishin në përputhje me nenin 6 1 dhe 3 (b) dhe (c) të Konventës. 

Kërkuesi ishte marrë në pyetje disa herë pa qasje te një avokat gjersa ishte në arrest policor.
Gjykata theksoi se  në përgjithësi nuk kishte pasur shkelje të nenit 6 (1). E drejta e përcaktuar në nenin 6 (3) (c) është një element, ndër të tjera, i konceptit të një gjykimi të drejtë në procedurat penale në nenin 6 (1). Mënyra në të cilën u zbatuan nenet 6 (1) dhe 6 (3) (c) gjatë hetimit paraprak varen nga veçoritë e procedurës dhe nga rrethanat e çështjes.

Lagerblom v. Sweden, no. 26891/95: Megjithëse i akuzuari ka të drejtë të mbrohet nga mbrojtësi  'sipas zgjedhjes së tij', Gjykata nuk e ka parë këtë si absolute por përkundrazi si një e drejtë që i nënshtrohet kufizimeve kur sigurohet ndihma juridike falas. I akuzuari nuk ka të drejtë të zgjedhjes kur sigurohet avokati sipas ndihmës juridike falas, ndonëse marrëdhënia midis avokatit dhe klientit është e rëndësishme, dhe duhet pasur parasysh dëshirën e të akuzuarit në lidhje me këtë.

Gani v. Spain, no. 61800/08: Në çështjen Gani kundër Spanjës (kërkesa nr. 61800/08),  Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut vlerësoi, njëzëri, se nuk ka pasur shkelje të nenit 6 1 dhe 3 (d) (e drejta për një gjykim të drejtë). Rasti kishte të bënte me një përdhunues të dënuar i cili pretendonte se atij nuk i ishte dhënë mundësi për të marrë në pyetje viktimën pavarësisht se ajo ishte dëshmitari i vetëm kundër tij. Gjykata arriti në përfundimin se pamundësia që zoti Gani të ballafaqohej me viktimën nuk kishte shkelur të drejtat e tij të mbrojtjes. Në veçanti, deklarata e viktimës në seancë ishte ndërprerë për shkak të stresit të rëndë post-traumatik dhe, pas kësaj, ishin vendosur masa kundër-balancuese, siç është leximi i  deklaratave të saj në gjykim dhe vlerësimi i plotë i tyre nga gjykata.

Rasti u iniciua në një kërkesë (nr. 4864/05) kundër Republikës së Turqisë të paraqitur në Gjykatë në bazë të nenit 34 të Konventës për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut dhe Lirive Themelore ("Konventa") nga tre shtetas turq, Z. Yiğit Turhan Oyal, Zonja Neşe Oyal dhe Z. Nazif Oyal ("aplikantët"), më 13 nëntor 2004. Aplikantët pretenduan se infeksioni i aplikantit të parë, një foshnjë e lindur në kohën përkatëse, me virusin HIV gjatë transfuzionit të gjakut në një spital shtetëror, kishte shkaktuar një shkelje të neneve 2, 6 dhe 13 të Konventës.

Gjykata i shpalli unanimisht të pranueshme ankesat në lidhje me shkeljen e pretenduar të së drejtës së jetës, zvarritjen e tepërt të procedurës gjyqësore administrative dhe mungesën e mjeteve juridike efektive në ligjin e brendshëm për të përshpejtuar procedurat, dhe pjesën e mbetur të kërkesës si të papranueshme. Gjykata vendosi njëzëri se ka pasur një shkelje të nenit 2 të Konventës, si dhe shkelje të nenit 6 1 të Konventës dhe nenit 13 të Konventës.

Rasti filloi nga një kërkesë (nr. 29762/10) kundër Republikës Federale të Gjermanisë të paraqitur në Gjykatë në bazë të nenit 34 të Konventës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore ("Konventa") nga një shtetas gjerman, Znj. Gertraud Mitzinger ("aplikuesi"), më 20 maj 2010.           Duke u mbështetur në nenin 14 të Konventës të marrë në lidhje me nenin 8, kërkuesi, i cili kishte lindur jashtë martesës, pretendoi se ajo kishte pësuar diskriminim për shkak të lindjes së saj, duke zbatuar dispozitat përkatëse të ligjit të trashëgimisë vendase nga gjykatat kombëtare .

Gjykata vendosi që ka pasur një shkelje të nenit 14 të Konventës, e marrë në lidhje me nenin 8.

Dy zonjat Campbell dhe Zonja Cosans jetojnë në Skoci. Secila prej tyre kishte një fëmijë të moshës së detyrueshme per shkolle në kohën kur ajo aplikoi në Komision. Ankesat e aplikantëve kanë të bëjnë me përdorimin e ndëshkimit trupor si masë disiplinore në shkollat shtetërore në Skoci ku morën pjesë fëmijët e tyre. Për arsye financiare dhe pratike, aplikantët nuk kishin asnjë alternative realiste dhe të pranueshme për dërgimin e fëmijëve të tyre në shkollat shtetërore. Gjykata njëzëri vlerësoi se nuk është konstatuar shkelje e nenit 3 (neni 3) i Konventës, por vendosi që ka pasur, në lidhje me Znj Campbell dhe Znj. Cosans, shkelje të pjesës së dytë të nenit 2 të Protokollit Nr.1 (P1-2).

Rasti filloj me një kërkesë (nr. 45285/12) kundër Republikës së Bullgarisë të paraqitur në Gjykatë, në bazë të nenit 34 të Konventës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore ("Konventa") nga një shtetas turk dhe rus, Zonja Dzheren Annadurdievna Hadzhieva ("kërkuesi"), më 27 qershor 2012.

Ankuesi pretendoi, veçanërisht, një shkelje të neneve 8 dhe 13 si rezultat i dështimit të autoriteteve për t'i dhënë asaj ndihmë pas arrestimit të prindërve të saj në dhjetor 2002, dhe mungesës së një mjeti efektiv në lidhje me këtë Gjykata vendosi se ka pasur një shkelje të nenit 8 të Konventës në lidhje me periudhën para 6 dhjetorit 2002. Gjykata vendosi që Shteti i paditur duhet të paguajë kërkuesin, brenda tre muajve nga data në të cilën aktgjykimi bëhet i formës së prerë në në përputhje me nenin 44 2 të Konventës.

Rasti filloi nga një kërkesë (nr. 25702/94) kundër Republikës së Finlandës të paraqitur pranë Komisionit Evropian të të Drejtave të Njeriut ("Komisioni") sipas ish-nenit 25 të Konventës për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut dhe Lirive Themelore (" Konventa ") nga dy shtetas finlandezë, K. dhe T. (" aplikantët "), më 26 tetor 1994.

Parashtruesit fillimisht pretenduan se faktet e çështjes zbuluan një shkelje nga shteti i paditur për detyrimet e tij në bazë të neneve 5, 6 3 (c), 8, 10 dhe 12 të Konventës të marra vetëm ose në lidhje me nenin 13. Gjykata vendosi se ka pasur një shkelje të nenit 8 të Konventës në lidhje me urdhrin e kujdesit urgjent në lidhje me J. Gjykata unanimisht vendosi se ka pasur shkelje të nenit 8 të Konventës për shkak të mos marrjes së hapave të duhur për ribashkohen familjen.

Rasti u inicua një kërkesë (nr. 73316/01) kundër Republikës Franceze të paraqitur në Gjykatë, në bazë të nenit 34 të Konventës për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut dhe Lirive Themelore ("Konventa") nga një shtetase Togolase, Znj. Siwa- Akofa Siliadin ("kërkuesi"), më 17 Prill 2001.

Duke u mbështetur në nenin 4 të Konventës, ankuesi pretendoi se dispozitat e ligjit penal të zbatueshëm në Francë nuk i lejonin asaj mbrojtje të mjaftueshme dhe efektive kundër "servitutit" në të cilin ajo ishte mbajtur, ose së paku kundër "punes se detyrueshme ” qe asaj i ishte kërkuar të kryente.

Gjykata vendosi që Shteti i paditur duhet të paguajë kërkuesin, brenda tre muajve nga data në të cilën aktgjykimi bëhet i formës së prerë sipas nenit 44 2 të Konventës, 26,209.69 EUR (njëzet e gjashtë mijë e dyqind e nëntë euro gjashtëdhjetë e nëntë cent) për sa i përket kostove dhe shpenzimeve, plus çdo taksë që mund të ngarkohet dhe që shumat e marra me anë të ndihmës juridike duhet të zbriten nga kjo shumë.

Rasti u inicua me një kërkesë (nr. 8919/80) kundër Mbretërisë së Belgjikës e paraqitur pranë Komisionit më 7 Mars 1980 nën nenin 25 (neni 25) i Konventës për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut dhe Lirive Themelore ("Konventa ") nga një shtetas belg, Z. Eric Van der Mussele.

Kërkuesi, një avokat i nxënësve, u thirr për të ofruar shërbime të avokatit falas për të ndihmuar të pandehurit indigjenë. Ai solli një ankesë duke argumentuar se ishte kërkuar nga ai të ofronte shërbime të tilla pa marrë shpërblim ose të ishte rimbursuar për shpenzimet e tij, dhe se Kodi Gjyqësor i Belgjikës do ta bënte atë përgjegjës ndaj sanksioneve nëse ai refuzonte të përfaqësonte shkelësin. Ai argumentoi që rrethana të tilla shkaktuan punë të detyruar ose të detyrueshme, në kundërshtim me nenin 4 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut (Ndalimi i skllavërisë dhe punës së detyruar).

Gjykata arriti në përfundimin se këto kushte mungonin, sepse shërbimet "nuk binin jashtë fushës së aktiviteteve normale të një avokati" dhe ato kontribuan në aftësimin e tij profesional, dhe as barra nuk ishte e tepërt ose joproporcionale, sepse ai kishte kohë të mjaftueshme për të kryer punë e paguar Kështu, Gjykata nuk gjeti shkelje të nenit 4 të Konventës Evropiane.

Rasti u inicua me një kërkesë (nr. 37452/02) kundër Republikës së Austrisë, e paraqitur në Gjykatë, në bazë të nenit 34 të Konventës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore ("Konventa") nga një shtetas austriak, Z. Ernst Walter Stummer ("aplikuesi"), më 14 tetor 2002.

Aplikuesi, Ernst Stummer, është një shtetas austriak, i lindur në 1938. Ai kaloi shumë vite të jetës së tij në burg, gjatë së cilës ai punoi për periudha të gjata në kuzhinën e burgut ose furrën e burgut. Si i burgosur që punonte, ai nuk ishte i lidhur me sistemin e pensioneve të pleqërisë sipas Ligjit të Përgjithshëm të Sigurimeve Shoqërore. Kërkesa e Z. Stummer për pension të parakohshëm u hodh poshtë nga Zyra e Sigurimit të Pensioneve të Punëtorëve (Pensionversicherungsanstalt der Arbeiter) në Mars 1999, duke përmendur se ai nuk kishte arritur të grumbullojë minimumin e 240 muajve të sigurimit të kërkuara për pranueshmërinë e pensionit në bazë të ligjit familjar] Z. Stummer u ankua se përjashtimi i punës në burg nga përkatësia në sistemin e pensioneve të pleqërisë ishte diskriminues dhe e privoi atë nga marrja e përfitimeve pensionale. Ai mbështetej në nenin 14 (ndalimi i diskriminimit) të Evropianit Konventa për të Drejtat e Njeriut në lidhje me nenin 1 të Protokollit Nr. 1 të Konventës (mbrojtja e pronës). Ai më tej u mbështet në nenin 4 (ndalimi i skllavërisë dhe punës së detyruar).

Gjykata konstatoi se në lidhje me këtë z. Stummer ishte në një situatë relativisht të ngjashme me punonjësit e zakonshëm, megjithatë ai u trajtua ndryshe në atë që ai nuk ishte i lidhur me sistemin e pensioneve të pleqërisë sipas Ligjit të Përgjithshëm të Sigurimeve Shoqërore.

Gjykata vendosi se puna e kryer nga kërkuesi ishte e mbuluar nga kushtet e nenit 4 3 (a) të Konventës dhe për këtë arsye nuk përbënte "punë të detyruar ose të detyrueshme" në kuptimin e nenit 4 2 të Konventës. Si pasojë, nuk ka pasur asnjë shkelje të nenit 4 të Konventës.

Rasti u inicua me një kërkesë (nr. 25965/04) kundër Republikës së Qipros dhe Federatës Ruse të paraqitur në Gjykatë sipas nenit 34 të Konventës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore ("Konventa") nga një rus kombëtar, z. Nikolay Mikhaylovich Rantsev ("kërkuesi"), më 26 maj 2004.

Aplikanti u ankua në bazë të neneve 2, 3, 4, 5 dhe 8 të Konventës për mungesën e hetimit të mjaftueshëm për rrethanat e vdekjes së vajzës së tij, mungesën e mbrojtjes së duhur të vajzës së tij nga policia qipriote ndërsa ajo ishte akoma gjallë dhe dështimi i autoriteteve qipriote të mos ndërmarrin hapa për të ndëshkuar ata që janë përgjegjës për vdekjen dhe keqtrajtimin e së bijës. Ai gjithashtu u ankua në bazë të Neneve 2 dhe 4 për dështimin e autoriteteve ruse për të hetuar dyshimin e trafikimit të vajzës së tij dhe vdekjen e mëpasme dhe për të ndërmarrë hapa për ta mbrojtur atë nga rreziku i trafikimit. Më në fund, ai u ankua në bazë të nenit 6 të Konventës për procedurat e kërkimit dhe mungesën e pretenduar të qasjes në gjykatë në Qipro.

Gjykata vendosi që nuk ka asnjë shkelje të detyrimit pozitiv të autoriteteve Qipriote për të mbrojtur të drejtën e jetës së zonjës Rantseva sipas nenit 2 të Konventës.

Gjykati vendosi se ka pasur një shkelje procedurale të Nenit 2 të Konventës nga Qipro për shkak të mos kryerjes së një hetimi efektiv mbi vdekjen e Znj Rantseva, po ashtu konstatoi se  ka pasur një shkelje të nenit 4 të Konventës nga Qipro duke mos i mbështetur zonjës Rantseva një mbrojtje praktike dhe efektive kundër trafikimit dhe shfrytëzimit në përgjithësi dhe duke mos marrë masat e duhura specifike për ta mbrojtur atë.

Aplikanti, një shtetas i Ugandës, u largua nga Uganda për në Mbretërinë e Bashkuar në Shtator 2002 me ndihmën e një kushëriri. Në fillim të vitit 2003, ajo filloi të punojë si kujdestare e drejtpërdrejtë për një çift të moshuar Irakian. Ajo pretendoi se ishte përgjithmonë në telefon ditën dhe natën; se paga e saj i ishte dërguar agjentit që kishte rregulluar punën e saj me familjen, i cili më pas i kaloi një përqindje të parave për kushëririn e saj në kuptimin e qartë se do t’i paguhej asaj. Sidoqoftë, ajo nuk mori ndonjë pagesë të konsiderueshme për punën e saj. Gjatë asaj kohe, pasaporta e saj u mbajt gjithashtu.

Ankuesja u ankua se në kohën e keqtrajtimit të saj Qeveria po shkelte detyrimet e tyre pozitive sipas nenit 4 të Konventës të kishte krijuar ligje penale që penalizojnë punën e detyruar dhe servitutin.

Gjykata vendosi se ka pasur një shkelje të nenit 4 të Konventës.

Rasti u inicua me një kërkesë (nr. 39630/09) kundër ish Republikës Jugosllave të Maqedonisë të paraqitur në Gjykatë, në bazë të nenit 34 të Konventës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore ("Konventa") nga një shtetas gjerman, Z. Khaled El-Masri ("ankuesi"), më 20 korrik 2009.

Aplikanti pretendoi, në veçanti, se ai i ishte nënshtruar një operacioni të fshehtë të renditjes, gjegjësisht që agjentët e Shtetit të paditur e kishin arrestuar, e mbajtën atë jomunikues, e morën në pyetje dhe keqtrajtuan, dhe ia dorëzuan në Aeroportin e Shkupit agjentëve të Agjensia Qendrore e Inteligjencës Amerikane (CIA) që e kishte transferuar atë, me një fluturim special të operuar nga CIA, në një institucion të ndalimit sekret të drejtuar nga CIA në Afganistan, ku ai ishte keqtrajtuar për më shumë se katër muaj. Dënimi i dyshuar zgjati midis 31 dhjetorit 2003 dhe 29 maj 2004, kur kërkuesi u kthye në Gjermani.

Gjykata vendosi se ka pasur një shkelje të nenit 3 të Konventës në aspektin e tij procedural, për shkak të dështimit të shtetit të paditur për të kryer një hetim efektiv mbi pretendimet e ankuesit për keqtrajtim. Për më tepër, Gjykata vendosi se ka pasur shkelje të nenit 3 të Konventës nga Shteti i paditur për shkak të trajtimit çnjerëzor dhe poshtërues të cilit i ishte nënshtruar kërkuesi gjatë mbajtjes në hotel në Shkup. Gjykata vendosi që Shteti i paditur është përgjegjës për keqtrajtimin ndaj të cilit aplikanti iu nënshtrua në Aeroportin e Shkupit dhe se ky trajtim duhet të klasifikohet si torturë në kuptimin e nenit 3 të Konventës.

Rasti u inicua me një kërkesë (nr. 43395/09) kundër Republikës Italiane të paraqitur në Gjykatë në bazë të nenit 34 të Konventës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore ("Konventa") nga një shtetas italian, Z. Angelo de Tommaso ("ankuesi"), më 28 korrik 2009. Kërkuesi pretendoi, veçanërisht, se masat parandaluese, ndaj të cilave ai ishte nënshtruar për një periudhë dy vjeçare, ishin në kundërshtim me nenet 5, 6 dhe 13 të Konventës dhe Neni 2 i Protokollit Nr. 4.

Duke u mbështetur në nenin 5 (e drejta e lirisë dhe e sigurisë) dhe neni 2 i Protokollit Nr. 4 (liria e lëvizjes), kërkuesi u ankua se masa parandaluese e imponuar ndaj tij kishte qenë arbitrare dhe kohëzgjatja e saj e tepërt. Duke u mbështetur në nenin 6 1 (e drejta për një seancë të drejtë), ai u ankua se seancat dëgjimore në Gjykatën e Qarkut dhe Gjykatën e Apelit nuk ishin publike, dhe se procedurat ishin të padrejta. Së fundmi, sipas nenit 13 (e drejta për një mjet efektiv), ai pohoi se ai nuk kishte asnjë mjet efektiv me të cilin të kërkohej dëmshpërblim në gjykatat vendase.

Gjykata konstatoi, së pari, se detyrimet e imponuara ndaj z. De Tommaso nuk kishin për qëllim një privim të lirisë në kuptimin e nenit 5 § 1 të Konventës, por thjesht në shtrëngime në lirinë e tij të lëvizjes.

Rasti u inicua me një kërkesë (nr. 29226/03) kundër Rumanisë të paraqitur në Gjykatë, në bazë të nenit 34 të Konventës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore ("Konventa") nga një shtetas rumun, z. Sorin Creangă ("aplikuesi”), më 4 shtator 2003.

Kërkuesi pretendoi, në veçanti, se privimi i tij i lirisë nga 9 e mëngjesit në 10 pasdite. më 16 korrik 2003 kishte qenë i paligjshëm, siç kishte vendosja e tij e mëpasshme në paraburgim. Ai mbështetej veçanërisht në nenin 5 § 1 të Konventës.

Gjykata vendosi se ka pasur një shkelje të nenit 5 1 të Konventës për shkak të privimit të lirisë së kërkuesit në 16 korrik 2003, të paktën nga 12 pasdite deri në orën 10 p.m. Përveç kësaj, Gjykata konstatoi se nuk ka pasur shkelje të nenit 5 1 për shkak të paraburgimit të parashtruesit të kërkesës nga 10 p.m. më 16 korrik 2003 deri në ora 10 p.m. më 18 korrik 2003.

Aplikantët në këtë rast ishin anëtarë të ekuipazhit në një anije kamboxhiane të përgjuar nga Marina Franceze pranë Cape Verde. Anëtarët e ekuipazhit u sollën në Francë, ku u dënuan për kontrabandë droge. Procedimet pastaj u sollën nga anëtarët e ekuipazhit para GJEDNJ për të kundërshtuar, ndër të tjera, ligjshmërinë e ndalimit të tyre në det. Ankuesit pretenduan se ata ishin privuar në mënyrë arbitrare nga liria pas hipjes në anije të tyre nga autoritetet franceze dhe u ankuan se ato nuk ishin sjellë "menjëherë" para një gjyqtari ose zyrtari tjetër të autorizuar me ligj për të ushtruar pushtetin gjyqësor.

Gjykata vendosi që aplikantët ishin nën juridiksionin e Francës për qëllimet e nenit 1 të Konventës. Sa i përket pretendimeve të ngritura nga aplikantët, Gjykata konstatoi se ka pasur një shkelje të nenit 5 1 të Konventës.

Kjo rast u inicua me një kërkesë (nr. 24645/94) kundër Republikës së San Marinos të paraqitur pranë Komisionit Evropian të të Drejtave të Njeriut ("Komisioni") nga tre shtetas të San Marines, Z. Cristoforo Buscarini, Z. Emilio Della Balda dhe Z. Dario Manzaroli, sipas ish-nenit 25, më 17 nëntor 1993.

Aplikantët u zgjodhën në Këshillin e Përgjithshëm të Madh (parlamenti i Republikës së San Marino) në zgjedhjet e mbajtura më 30 maj 1993.

Pas pak, ata kërkuan leje nga Kapitenët-Regent, të cilët veprojnë si krerët e qeverive në San Marino, të bëjnë betimin e kërkuar nga neni 55 i Ligjit të Zgjedhjeve (Ligji nr. 36 i 1958) pa bërë referencë për ndonjë tekst fetar.

Z. Buscarini, Z. Della Balda dhe Manzaroli aplikuan në Komision më 17 nëntor 1995. Duke u mbështetur në nenin 9 të Konventës, ata u ankuan për shkelje të së drejtës së tyre për lirinë e fesë dhe ndërgjegjes.

Gjykata vendosi se ka pasur një shkelje të nenit 9 të Konventës

Rasti u inicua një kërkesë (nr. 21924/05) kundër Republikës së Turqisë të paraqitur në Gjykatë, në bazë të nenit 34 të Konventës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore ("Konventa") nga një shtetas turk, z. Sinan Işık ("kërkuesi"), më 3 qershor 2005.

Aplikanti pretendoi, veçanërisht, se mohimi i kërkesës së tij për ta zëvendësuar fjalën "Islam" në kartën e identitetit të tij me emrin e besimit të tij "Alevi" shkelte nenin 9 të Konventës. Ai gjithashtu pretendoi një shkelje të neneve 6 dhe 14 të Konventës.

Gjykata vendosi se ka pasur një shkelje të nenit 9 të Konventës.

Rasti u inicua me një kërkesë (nr. 43835/11) kundër Republikës Franceze të paraqitur në Gjykatë në bazë të nenit 34 të Konventës për mbrojtjen e të drejtave të njeriut dhe lirive themelore ("Konventa") nga një shtetas francez ("kërkuesi "), Më 11 Prill 2011.

Kërkuesi u ankua se ndalimi i veshjes së rrobave, i dizajnuar për të fshehur fytyrën e dikujt në vendet publike, të paraqitur me Ligjin Nr. 2010-1192 e 11 tetorit 2010, e privoi atë nga mundësia e veshjes së perdes së plotë në publik. Ajo pretendoi se kishte pasur një shkelje të neneve 3, 8, 9, 10 dhe 11 të Konventës, të marra veçmas dhe në lidhje me nenin 14 të Konventës.

Gjykata vendosi që nuk ka pasur shkelje të nenit 8 të Konventës dhe as shkelje të nenit 9, 14 të Konventës të marrë në lidhje me nenin 8 ose me nenin 9 dhe nenin 10 të Konventës, të marra veçmas ose së bashku me nenin 14 të Konventa.