decisionsOverview*
Nr. 74025/01 | Aktgjykim I Gjykata (Dhoma e Madhe) I 06/10/2005
Në këtë çështje Gjykata Evropiane për të Drejtat e Njeriut vendosi që një ndalim i përgjithshëm i të burgosurve britanikë që të ushtronin të drejtën e votës është në kundërshtim me KEDNJ-në. Gjykata nuk deklaroi se të gjithë të burgosurve duhet t'u jepen të drejta votimi. Përkundrazi, GJEDNJ theksoi se nëse do të hiqej ekskluziviteti, atëherë masa duhet të ishte në përputhje me nenin 3 të Protokollit 1, duke vënë kështu detyrimin në Mbretërinë e Bashkuar për të justifikuar largimin e saj nga parimi i votës universale.
Vendimi i Gjykatës . Në lidhje me nenin 8 të Konventës mbi jetën familjare të çiftit Beldjoudi, Gjykata, konstaton se ekzekutimi i masës së dëbimit përbënte një ndërhyrje të një autoriteti publik në ushtrimin e së drejtës së kërkuesve për respektim të jetës së tyre familjare, e drejtë e garantuar nga ana e paragrafit 1 të nenit 8.
Në vijim Gjykata shqyrtoi nëse dëbimi objekt i mosmarrëveshjes i përmbushte apo jo kushtet e paragrafit 2 të të njëjtit nen në mënyrë që të mund të justifikohej. Baza ligjore e ndërhyrjes qëndronte, pa asnjë kundërshtim, në nenin 23 të urdhëresës të 2 nëntorit 1945 në lidhje me kushtet e hyrjes dhe të qëndrimit të të huajve në Francë.
Aziz v. Cyprus - 69949/01
Aktgjykim i datës 22.6.2004
GjEDNJ vendoi se privimi nga e drejta e votës e një qytetari turko-qipriot që jeton në zonën e kontrolluar nga qeveria e Qipros përbën shkelje të nenit 3. Megjithatë Gjykata theksoi se shtetet gëzojnë gjërësi të konsiderueshme për të vendosur rregulla brenda rendit kushtetues që kanë të bëjnë me përbërjen e Parlamentit dhe kritere përkatëse, të cilat mund të ndryshojnë varësisht nga faktorë historikë dhe politikë të veçantë për secilin shtet.
Aplikanti u ankua se e drejta e tij për lirinë e tubimit paqësor ishte shkelur si pasojë e ndërhyrjes së paligjshme dhe joproporcionale të policisë, gjegjësisht shpërndarjes së tubimit në “Sheshin e Lirisë” dhe se ai nuk kishte pasur asnjë mjet efektiv kundër shkeljes së kësaj të drejte .
Gjykata rithekson që një ndërhyrje do të përbëjë një shkelje të nenit 11 përveç nëse "parashikohet me ligj", ndjek një ose më shumë qëllime legjitime sipas paragrafit 2 dhe është "e nevojshme në një shoqëri demokratike" për arritjen e këtyre qëllimeve.
Gjykata njëzëri konstaton se ka pasur shkelje të nenit 11 të Konventës;
Aplikanti pretendoi shkelje të këtij neni (neni 8) nën dy paradrafet. Në parashtresën e tij, shkelja e parë rezultoi nga përgjimi i postës dhe i telefonit të tij nga ose në emër të policies,
Gjykata ka konstatuar njëzëri se ka pasur shkelje të nenit 8 (neni 8) të Konventës;
Aplikantët u ankuan në bazë të nenit 8 të Konventës se e drejta e tyre për jetë familjare ishte shkelur si rezultat i vendimeve të gjykatave austriake për t'i refuzuar atyre akses ne viziten në fëmijën e tyre të mëparshëm. Qeveria e kundërshtoi këtë argument. Për këtë arsye Gjykata njëzëri deklaron kërkesën e pranueshme dhe konstaton se ka pasur shkelje të nenit 8 të Konventës në lidhje me detyrën e gjykatave vendase për t'u marrë me zell me kërkesën e kërkuesve për të drejtën e vizitës;
Në këtë rast Gjykata vuri në dukje se siç ka theksuar Qeveria, shoqata e ankuesit kishte vetëm rreth 3,000 mbështetës, jo të gjithë prej tyre ishin aktivë. Megjithatë, autoritetet përdoren masa që synonin parandalimin e përhapjes së pikëpamjeve të aplikantëve në demonstratat që dëshironin të mbanin. Kjo qasje, në rrethana kur nuk kishte rrezik real të parashikueshëm për veprime të dhunshme apo për nxitje të dhunës apo ndonjë forme tjetër të refuzimit të parimeve demokratike, nuk ishte e arsyeshme sipas Gjykatës sipas paragrafit 2 të nenit 11 të Konventës. Në tërësi, Gjykata konstatoi se autoritetet kanë tejkaluar kufirin e tyre të vlerësimit dhe se masat që ndalonin aplikantët nga mbajtja e mbledhjeve përkujtimore nuk ishin të nevojshme në një shoqëri demokratike, në kuptim të nenit 11 të Konventës. Prandaj, ka pasur një shkelje të kësaj dispozite.
Në këtë çështje, Gjykata Evropiane për të Drejtat e Njeriut ka theksuar se arsyet e parashtruara nga Qeveria, edhe pse munden të konsiderohen të rëndësishme, nuk janë të mjaftueshme për të treguar se ishte "e domosdoshme" për të detyruar aplikantin për të qenë anëtar i shoqates Frami, në rrezikun e humbjes së licencës së tij dhe në kundërshtim me mendimet e tij. Në veçanti, pavarësisht kufirit të vlerësimit të Islandës, masat e këtilla kufizuese nuk ishin në përpjesëtim me qëllimin legjitim të ndjekur. Rrjedhimisht, Gjykata ka gjetur shkelje të nenit 11.
(Aplikacionet nr.414040/98, 41342/98 dhe 41344/98)
Rasti ka të bëjë me shpërbërjen e një partie politike nga Gjykata Kushtetuese Turke në bazë të mbrojtjes së të drejtave të njeriut dhe vlerave demokratike. Partia ishte një parti e frymëzuar islamike dhe ishte, në kohën e shpërbërjes së saj, pjesë e koalicionit qeverisës, me 22% të votës turke. Disa nga anëtarët e saj, para se të fitonin pushtet, kishin bërë deklarata që mund të konsideroheshin të nxituara dhe si rezultat ishin dëbuar nga partia. Gjykatat turke konsideruan se partia mbështeti veshjen e shamive në shkolla dhe synonte të vendoste parimet islamike dhe Ligjin e Sheriatit, që do të ndryshonte rendin sekular turk dhe do të dëmtonte demokracinë. Dhoma e Madhe miratoi njëzëri shpërbërjen e Partisë Refah si të pajtueshme me lirinë e asociimit të garantuar sipas nenit 11 të KEDNJ-së. Ata arsyetuan se ndërsa sondazhet parashikuan që Partia të fitonte shumicën e vendeve në zgjedhjet e ardhshme, shteti kishte të drejtë parandaloje për të parandaluar një "sekuestrim të pushtetit". (§108 + 110) Dhoma e Madhe pohoi që "një qëndrim që nuk respekton [sekularizmin] nuk do të jetë domosdoshmërisht i mbrojtur sipas nenit 9 të Konventës për mbrojtjen e lirisë së mendimit dhe të fesë".
(39748/98) [2004] ECHR 76 (17 February 2004)
Faktet: Aplikuesi ishte shtetas italian dhe kryetar i Gjykatës së Qarkut La Spezia. Procedimet disiplinore u ngritën kundër tij pasi kishte qenë një anëtar i një shoqate masonike. Parashtruesi pretendonte se vendosja e sanksionit ndaj tij shkeli nenet 9 (e drejta për lirinë e mendimit, ndërgjegjes dhe fesë), 10 (liria e shprehjes) dhe 11 (liria e tubimit dhe asocimit) të Konventës. Gjykata konstatoi shkelje të nenit 11 me arsyetimin se kishte pasur ndërhyrje në të drejtën e aplikantit për lirinë e asocimit, siç garantohet me nenin 11. Ndërhyrja nuk ishte përcaktuar me ligj sepse rregullorja kombëtare mbi të cilën ishte bazuar masa disiplinore nuk kishte bazë në të drejtën vendase dhe nuk arriti të plotësonte kushtet e qasjes dhe parashikueshmërisë. Në të vërtetë, formulimi i direktivës që përshkruante sanksionin nuk ishte mjaftueshëm i qartë dhe i parashikueshëm për t'i mundësuar kërkuesit të kuptonte se anëtarësia e tij në një shoqatë masonike mund të çonte në sanksione ndaj tij.
LAWLESS kundër IRLANDËS (kërkesa nr. 332/57) 1 korrik 1961 kjo çështje kishte të bënte me justifikimin e ndalimit të personave në përjashtim nga procedura normale për shkak të situatës së jashtëzakonshme
z. Gerard Richard Lawless, i lindur në 1936, punonte në një ndërmarrje ndërtimi dhe banonte në Dublin. Më 21 shtator 1956, ai ndalohet, së bashku me tre burra, në një hangar të braktisur ku policia gjen armë. Gjykata Penale e qarkut të Dublinit dha vendimin për lirimin e katër të akuzuarve më 23 nëntor 1956. I dyshuar për veprimtari të paligjshme, z. Lawless ndalohet përsëri më 14 maj 1957. Gjatë një kontrolli në shtëpinë e tij, u gjet një dokument dorëshkrimor mbi guerilen. Më 16 maj, Gjykata Penale e qarkut të Dublinit e dënoi me një muaj heqje lirie për këtë fakt, por jo për anëtarësimin në IRA.
Në lidhje me nenin 15 . A bazohej paraburgimi i z. Lawless mbi të drejtën e derogimit të shteteve palë të garantuar nga neni 15 § 1? Gjykata shprehet pozitivisht, pasi kishte verifikuar se tre kushtet e kërkuara nga ky tekst ishin plotësuar. Në radhë të parë, qeveria mund të deklaronte, legjitimisht, se një rrezik publik i kanosej kombit gjatë periudhës në fjalë: në territorin e Republikës së Irlandës ndodhej një ushtri sekrete që vepronte jashtë kuadrit kushtetues dhe përdorte dhunë për të arritur objektivat e saj; kjo ushtri vepronte edhe jashtë territorit të shtetit, duke vështirësuar kështu marrëdhëniet e këtij të fundit me vendet fqinjë; aktivitetet terroriste ishin rritur në mënyrë alarmuese që nga vjeshta e vitit 1956 dhe gjatë semestrit të parë të vitit 1957.
Nga ana tjetër vendimi sqaron edhe një sërë aspektesh të tjera konceptuale dhe procedurale që kanë të bëjnë me nenin 15 të Konventës dhe që kanë vlerë post factum edhe për situatën të vitit 1997 në Shqipëri. Vendimi sqaron konceptet e ‘emergjencës publike që kërcënon jetën e kombit’, parimin e proporcionalitetit në kuadrin e nenit 15, konceptin e detyrimeve të tjera në bazë të së drejtës ndërkombëtare276, si dhe aspektet procedurale të njoftimit për qëllimet e paragrafit 3 të nenit 15.
Gjykata njëzëri deklaron në pikën (iv) se: burgimi i z. G.R. Lawless nga 13 korriku deri më 11 dhjetor 1957 u themelua mbi të drejtën e derogimit të ushtruar në mënyrë të rregullt nga qeveria Irlandeze në përputhje me nenin 15 (neni 15) të Konventës si dhe
(v) thekson që komunikimi i adresuar nga Qeveria Irlandeze tek Sekretari i Përgjithshëm i Këshillit të Evropës më 20 korrik 1957 përbënte njoftim të mjaftueshëm në kuptim të nenit 15, paragrafi 3 (neni 15.3) i Konventës;
(Application no. 7151/75; 7152/75)
(Përfshirja e eksproprijimit afatgjatë të lejeve të pronësisë, respektivisht për 23 dhe 8 vjet, si dhe ndalimi i ndërtimit në pronat në fjalë. Gjykata u shpreh se kishte pasur shkelje të nenit 1 të Protokollit nr. 1 për shkak të kohëzgjatjes së gjatë në të cilën prona ishte nën kërcënimin e shpronësimit, prandaj ndërtimi nga pronarët ishte i ndaluar, edhe pse shpronësimi nuk ndodhi. Gjykata korrigjoi shumën e kompensimit që u paguhet parashtruesve të kërkesave.)
(Application no. 14556/89) Në çështjen Papamichalopoulos kundër Greqisë, aplikantëve ju ishte marrë nga shteti tokë e vlefshme që në vitin 1967 gjatë periudhës së diktaturës dhe i ishte dhënë Marinës, e cila më pas themeloi një bazë detare në vend. Që prej asaj kohe aplikantët nuk ishin në gjendje të shfrytëzonin në mënyrë efektive pronën e tyre ose për ta shitur atë. GjEDNJ vendosi se okupimi ilegal i tokës nga ana e autoriteteve ushtarake greke kishte rezultuar me cenimin e nenit 1 të Protokollit 1 të KEDNJ-së.
Në rastin Belvedere Alberghiera kundër Italisë (Aplikimi nr. 31524/96), toka e kompanisë së aplikantit u shpronësua me qëllim të ndërtimit të një rruge. Gjykata kompetente më pas e anuloi vendimin për shpronësim, duke e deklaruar të paligjshme. Megjithatë, sapo kompania kërkuese kërkoi kthimin e tokës, kërkesa e saj u hodh poshtë, duke gjykuar se transferimi i pronës tek autoritetet ishte bërë i pakthyeshëm. Gjykata arriti në përfundimin se mohimi i kthimit të tokës në rrethanat e rastit në fjalë ka shkelur nenin 1 të Protokollit nr. 1.
Aktgjykimi Broniowski (Aplikacioni nr. 31443/96) kishte të bënte me dështimin e pretenduar të autoriteteve polake për të respektuar të drejtën e aplikantit për kompensimin e pronës në Lwów (tani Lviv, në Ukrainë) e cila i përkiste gjyshes së tij, kur zona ishte ende pjesë e Polonisë, para Luftës së Dytë Botërore. Gjyshja e aplikantit së bashku me shumë të tjerë që kishin jetuar në krahinat lindore të Polonisë së para luftës u riatdhesua pasi kufiri lindor i Polonisë ishte ri-caktuar përgjatë lumit Bug, pas Luftës së Dytë Botërore. Që nga viti 1946, Ligji polak përcaktoi të drejtën të riatdhesuarëve në kompensim. Megjithatë, pas ndryshimit të legjislacionit në vitin 1990, Thesari i Shtetit nuk ishte në gjendje të përmbushte detyrimin e tij për të plotësuar kërkesat për kompensim, sepse kishte tokë të pamjaftueshme për të plotësuar kërkesën. GJEDNJ konstatoi se e drejta e kërkuesit për të marrë prona kompensuese përbënte posedime për qëllimet e Neni 1 i Protokollit Nr. 1.
MERABISHVILI v. GEORGIA(Application no. 72508/13) 28 November 2017
Aplikuesi ka lindur në vitin 1968 dhe ishte është në paraburgim në Tbilisi. Pas të ashtuquajturit "Rose Revolution", që u zhvillua në vitin 2003 në Gjeorgji janë mbajtur zgjedhjet presidenciale dhe parlamentare të fituara nga Lëvizja e Bashkuar Kombëtare (më tej "ANN") të kryesuar nga z .. Mikheil Saakashvili dhe aplikantin si bashkëpunëtor të tij të ngusht . Ndërmjet viteve 2005 dhe 2012, aplikanti ishte Ministër i Brendshëm, dhe nga korriku deri në tetor 2012, Kryeministri i Gjeorgjisë. Në zgjedhjet e reja parlamentare në 2012, partia opozitare "Gjeorgjia Dream" u zgjodh në pushtet dhe kërkuesi u zgjodh në Sekretarin e Përgjithshëm të Sekretarit të Përgjithshëm të UNM. Kishte një kohë kur filluan procedura penale kundër një numri të ish-zyrtarëve të UNMIK-ut, ish-Presidenti Saakashvili u largua nga vendi dhe vetë kërkuesi u përpoq të kalonte kufirin në aeroportin e Tbilisit duke përdorur një pasaportë të rreme. Aplikanti u arrestua dhe Gjykata e Rrethit Gjyqësor Kutais urdhëroi ndalimin më 22 maj 2013 për dyshimin për kryerjen e një vepre penale të shpërdorimit të detyrës dhe autoritetit. Aplikanti e kundërshtoi ligjshmërinë e atij paraburgimi, duke argumentuar se qëllimi kryesor i të njëjtit ishte heqja e kërkuesit nga skena politike dhe marrja e informacionit prej tij lidhur me vdekjen e ish kryeministrit dhe llogaritë bankare të ish-presidentit. Ai gjithashtu pohoi se ai u shoqërua fshehurazi nga qelia e burgut gjatë natës së dhjetorit 2013 dhe u dërgua te Drejtori i Administratës së Burgjeve, ku pastaj Prokurori i Përgjithshëm më pas i mori në pyetje çështjet e mësipërme. Më 25 maj 2013, Gjykata e Apelit Kutaisi konfirmoi vendimin e shkallës së parë për paraburgim. Më 17 shkurt 2014, kërkuesi u gjet fajtor për shumicën e veprave penale për të cilat u akuzua, dhe aktgjykimi dhe Gjykata Supreme e konfirmuan atë vendim.
Dhoma e Madhe konstatoi se nuk kishte pasur shkelje të nenit 5 paragrafi 1 në lidhje me arrestimin e ankuesit sepse ishte gjithashtu në përputhje me procedurën e parashikuar nga Kodi i Procedurës Penale të Gjeorgjisë. Gjithashtu, konstatoi se nuk kishte pasur shkelje të nenit 5 paragrafi 3 në lidhje me vendimin e gjykatës së parë me urdhër ndalimi sepse ishte bazuar në ligj dhe i justifikuar nga ekzistenca e rrezikut të arratisjes dhe ndikimit të dëshmitarëve. Megjithatë, sa i përket një vendimi të mëvonshëm për të vazhduar paraburgimin, Gjykata konstatoi se kishte pasur shkelje të nenit 5 (3) për shkak se autoritetet vendore nuk dhanë një shpjegim të duhur për një vendim të tillë dhe as nuk dëshmonin se ende ekzistojnë arsyet pse është e nevojshme të mbahen parashtruesit në paraburgim. Gjykata konstatoi se kishte pasur shkelje të nenit 18 në lidhje me nenin 5 (1) për arsyet në vijim. Para së gjithash, Gjykata theksoi se neni 18, i ngjashëm me nenin 14 të Konventës, nuk është i pavarur, pasi është plotësuese me nenet e tjera të Konventës ose Protokollet e saj që garantojnë të drejta dhe liri të caktuara.
RASHAD HASANOV AND OTHERS v. AZERBAIJAN (Applications nos. 48653/13 07/09/2018
Aplikuesit janë aktivistë të shoqërisë civile. Ata janë anëtarë të bordit të lëvizjes qytetare NIDA, një organizatë joqeveritare e themeluar nga një grup i të rinjve në shkurt të vitit 2011. Sipas manifestit të saj, NIDA kërkon lirinë, drejtësinë, të vërtetën dhe ndryshimin në Azerbajxhan dhe kundërshton dhunën dhe përdor vetëm ato jo - metodat e dhunshme të luftës. NIDA udhëhiqet nga një bord i anëtarëve të përbërë nga shtatë persona. Kandidatët e parë, të dytë dhe të katërt gjithashtu janë bashkë-themelues.
6. Në janar dhe mars 2013, një numër demonstratash paqësore u mbajtën në Baku në protestë kundër vdekjes së ushtarëve në ushtrinë Azerbajxhanase në situata jo-luftarake. Demonstratat u organizuan përmes mediave sociale dhe aplikantët dhe anëtarët e tjerë të NIDA morën pjesë aktive në organizimin dhe kryerjen e tyre. Një nga demonstratat ishte planifikuar për në 10 mars 2013 në qendër të qytetit.
Më 7 mars 2013, tre anëtarë të NIDA (S.N., B.G. dhe M.A.) u arrestuan nga agjentët e Ministrisë së Sigurisë Kombëtare ("MNS"). Procedurat e brendshme lidhur me arrestimin dhe paraburgimin e S.N. dhe M.A. janë subjekt i kërkesave të tjera të pazgjidhura para Gjykatës
Ankuesit argumentuan sipas nenit 18 të Konventës se të drejtat e tyre të Konventës ishin kufizuar për qëllime të tjera nga ato të përshkruara në Konventë. Në veçanti, arrestimi dhe ndalimi i tyre kishin pasur për qëllim ndëshkimin e tyre për aktivizmin e tyre politik dhe social si anëtarë të bordit të NIDA, si dhe ndalimin e protestave kundër vdekjes së ushtarëve dhe shkatërrimin e lëvizjes aktive të të rinjve në vend. Per keto aresye Gjykata unanimisht konstaton se ka pasur shkelje të nenit 18 të Konventës në lidhje me nenin 5 të Konventës;
JAREMOWICZ v. POLAND (Application no. 24023/03 of 5 January 2010
Aplikanti në rastin e tij pretendonte, në veçanti, një shkelje të nenit 12 të Konventës në atë që ai ishte refuzuar kërkesën për lejimin e martesës në burg. Aplikanti është ankuar sipas nenit 12 të Konventës lidhur me refuzimin e autoriteteve të burgut për t'i dhënë leje martesës në burg. Në parashtresën e tij, ata nuk kishin dhënë ndonjë arsye bindëse për vendimin e tyre dhe se ishte marrë në mënyrë arbitrare.
Për këtë arsye gjykata në mënyrë unanime konstaton se ka pasur shkelje të nenit 12 të Konventës
OMAR v. FRANCE (43/1997/827/1033) 29 July 1998
Aplikantët pohuan se vendimi për të deklaruar ankesën e tyre në pikat e ligjit të papranueshme për shkak se ata nuk kishin zbatuar urdhrat për arrestimin e tyre kishin shkelur të drejtën e tyre për qasje në gjykatë, një nga elementet e së drejtës për një gjykim të drejtë .
Gjykata vendosi se ka pasur shkelje të nenit 6 par.1 të Konventes.
GUÉRIN v. FRANCE (51/1997/835/1041) 29 July 1998
Z. Guérin parashtroi ankesën që vendimi i Gjykatës së kasacionit për të deklaruar ankesën e tij në pikat e ligjit të papranueshme për shkak se ai nuk kishte respektuar urdhrin për arrestimin e tij kishte shkelur të drejtën e tij për qasje në gjykatë, një nga elementet e së drejtës për një gjykim të drejtë . Gjykata vendosi se ka pasur shkelje të nenit 6 § 1 të Konventës;
JULARIĆ kundër KROACISË (Kërkesa nr.20106/06) 20 Janar 2011
Aplikanti u ankua se autoritetet përkatëse nuk kishin ndërmarrë të gjitha hapat e duhur dhe adekuat për të hetuar vdekjen e bashkëshortit të saj, për të identifikuar kryerësit dhe për t'i sjellë ata para drejtësisë
Gjykata konsideron se ka pasur shkelje të obligimit procedural të nenit 2 të Konventës;
Ž.B. v. CROATIA (Application no. 47666/13) 11 July 2017
Aplikanti paraqiti një kallzim penal në polici duke pretenduar se gjatë dy viteve të fundit ajo kishte qenë viktimë e akteve të shumta të dhunës në familje nga bashkëshorti i saj. Aplikanti u ankua për një dështim të autoriteteve vendase për të kryer në mënyrë efektive detyrimet e tyre pozitive në lidhje me aktet e dhunës në familje të kryer kundër saj. Ajo mbështetej në nenet 3 dhe 8 të Konventës,
Gjykata konsideron se ka pasur shkelje të nenit 8 të Konventës;
DADOUCH kundër MALTËS (Kërkesa nr.3816 / 07) 20 korrik 2010
Kërkuesi u ankua se refuzimi për të regjistruar martesën e tij bazuar në një kërkesë për letër të kombësisë ishte një ndërhyrje që nuk ishte në përputhje me ligjin dhe nuk ishte e domosdoshme në një shoqëri demokratike dhe prandaj duke shkelur nenin 8 të Konventës
Gjykata konsideron se ka pasur shkelje të nenit 8 të Konventës;
BERGER v. FRANCE (Application no. 48221/99) JUDGMENT STRASBOURG 3 December 2002
Aplikanti u ankua për padrejtësi në procedurën penale kundër SOFEBAIL të cilën ajo ishte bashkuar si një palë civile që kërkon dëmshpërblim. Ajo pohoi se kishte pasur një shkelje të së drejtës së saj për qasje në gjykatë për shkak të vendimit të Gjykatës së Kasacionit për të deklaruar ankesën e saj të papranueshme në mungesë të një ankimi nga prokuroria. Ajo më tej pretendoi se kishte pasur shkelje të parimit të barazisë së armëve, sepse dy pjesë të raportit të gjyqtarit raportues nuk ishin dërguar tek avokati i saj. Kërkuesi u mbështet në nenin 6 § 1 të Konventës,
Gjykata në mënyrë unanime konstaton se nuk ka pasur shkelje të nenit 6 § 1 të Konventës për shkak të vendimit se ankesa e ankuesit në Gjykatën e Kasacionit ishte e papranueshme.
Aplikanti ankohet se ndalimi i tij për shtatë ditë ka shkelur të drejtën e tij sipas nenit 5 § 3 të Konventës që të sillet menjëherë përpara një autoriteti gjyqësor. Për më tepër, ai pretendoi se nuk kishte asnjë mjet juridik efektiv për të sfiduar paraburgimin e tij para një gjykate vendase. Ai thirret në Nenin 13 në këtë drejtim.
Në një nivel më të përgjithshëm, aplikanti pohon gjithashtu se shteti i paditur është në kundërshtim me nenin 1 të Konventës, pasi me miratimin dhe vazhdimin e zbatimit të ligjit të vitit 1989 ata nuk kanë arritur të sigurojnë të drejtat e Konventës për lirinë dhe sigurinë e personit dhe për të kundërshtuar ligjshmërinë e paraburgimit të tij. Është gjithashtu paraqitja e tij se mbajtja në fuqi e Aktit të vitit 1989 nuk mund të justifikohet më referencë në Nenin 15 të Konventës. Në këtë drejtim ai pohon se për momentin nuk ka emergjencë publike në Irlandën e Veriut. Ai pretendon në alternativë se edhe nëse ka një emergjencë publike, derogimi i bërë nga Shteti i paditur nuk kërkohet rreptësisht nga kërkesat e situatës aktuale dhe është në kundërshtim me detyrimet e tjera ndërkombëtare të atij shteti. Për këtë arsye edhe ankuesi pohon se shteti i paditur është në kundërshtim me nenin 15 të Konventës.
Duke marrë parasysh deklaratat e mësipërme, Gjykata konkludon se shmangia e kundërshtuar i plotëson kërkesat e nenit 15 dhe se paditësi pra nuk mund të ankohet në mënyrë të vlefshme për një shkelje të nenit 5 § 3. Përfundoi më tej se nuk ekziston ndonjë shkelje e nenit 13.
Për këto arsye, Gjykata njëzëri e deklaron kërkesën si të papranueshme.